အိမ္ အလုပ္ကုိ တစ္မိသားစုလံုး ၀ုိင္းလုပ္မွ ေပ်ာ္ရႊင္မည္။
တုိင္းျပည္အလုပ္ကုိ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးလုပ္မွ ၀ုိင္းလုပ္မွ တုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမည္။
ေစတနာစကားသည္ သိကၡာ၏ အေျခခံဥပေဒတည္း။
မိဘ၏ စကားသည္ မိသားစု၏ အေျခခံဥပေဒတည္း။
ျပည္သူ၏ စကားသည္ တုိင္းျပည္၏ အေျခခံဥပေဒတည္း။
စည္းမ်ဥ္းသည္ ဥစၥာဓနကုိ ကာကြယ္မႈေပး၏
ေဆး၀ါးသည္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ က်မ္းမာေအာင္ ကုသ၏
အင္အားသည္ အသက္ဇီ၀ိန္ကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္၏
ကေလးဘ၀တြင္ မိဘစကားကုိ လုိက္နာ၏
ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ ဆရာ့စကားကုိ လုိက္နာ၏
ရည္းစားဘ၀တြင္ ခ်စ္သူ႔စကားကုိ လုိက္နာ၏
ကုိယ္တုိင္ကုိယ္ၾကပ္ ထိေတြ႕ခံစားျခင္းျဖင့္ ဆင္းရဲဒုကၡကုိ သိႏုိင္၏
ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ေလ့လာျခင္းျဖင့္ အဆုိးအေကာင္း ခြဲျခားႏိုင္၏
ခင္တြယ္မႈ ရွိသည္ႏွင့္ အရာကိစၥအားလံုး ေျပလည္သြားေတာ့၏
ဘာသာစကား ေျပာႏုိင္သည္ႏွင့္ အေတြးအေခၚခ်င္း ဖလွယ္ႏုိင္၏
လူသည္ အသက္အရြယ္ႀကီးေလ ခ်ည့္နဲ႔ေလ။
နာမည္ ေနာရာတကာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေလ ႀကီးက်ယ္ေလ။
ယဥ္ေက်းျခင္းကုိ ဦးေႏွာက္မွစ၍ ၾကည့္ရ၏
အုိမင္းျခင္းကုိ ေျခေထာက္က စတင္သိရွိ၏
စာေပအႏုပညာသည္ လူ႔စိတ္ကုိ ရႊင္လန္းထက္သန္ေစ၏
လက္႐ံုးရည္အတတ္သည္ ခႏၶာကုိယ္ကို က်န္းမာေပ့ါပါးေစ၏
တရားသည္ အႏွစ္တစ္ေထာင္ၾကာလည္း မေျပာင္းလဲ။
နည္းလမ္းေသာ္ကား အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲတတ္၏
စစ္ပြဲသည္ အမွားထင္ျခင္းမွ စတင္၏
ေအာင္ပြဲသည္ အမွားေလွ်ာ့ျခင္းမွ ရယူ၏
စစ္ေျမျပင္တြင္ ဓားေသနတ္တုိ႔ျဖင့္ အႏုိင္အ႐ံႈးယွဥ္ၿပိဳင္၏
ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလွ်င္ အမွားအမွန္ကုိ ႏႈတ္လွ်ာျဖင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္၏
အခ်ိန္ကာလကသာလွ်င္ အဆုိးအေကာင္းကုိ ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္၏
အကြားအေ၀းသာလွ်င္ ႐ုပ္ဆုိး႐ုပ္လွကုိ ခြဲျခားသိျမင္ႏုိင္၏
ေပ်ာ့ညံ့မႈေၾကာင့္ အလိမ္ခံရမည္။
တြန္႔ဆုတ္မႈေၾကာင့္ မုခ် က်ဆံုးမည္။
မွန္ကန္ျခင္းသည္ အဘယ္နည္း။ အမွားကင္းျခင္းတည္း
ေကာင္းမြန္ျခင္းသည္ အဘယ္နည္း အက်ိဳးရွိျခင္းတည္။
ေငြေၾကးျပဳလုပ္ေသာ ေက်းကၽြန္သည္ ဆင္းရဲပင္ပန္း၏
ေငြေၾကးျပဳလုပ္ေသာ သခင္သည္ ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္၏
တရားေသႏုိင္မႈသည္ လူကုိ အယူသည္းေစ၏
ဆုိး၀ါးေသာ စကားသည္ လူကုိ ဆုိးသြမ္းလြယ္ေစ၏
ေငြေၾကးႏွင့္ အာဏာသည္ လူကုိ ပ်က္စီးလြယ္ေစ၏
ပညာသင္ျခင္းသည္ လူကုိ တုိးတက္ေစ၏
ဘာသာတရားသည္ လူကုိ သန္႔စင္ေစ၏
လွဴဒါန္းေပးကမ္းျခင္းသည္ လူကုိ သိကၡာတက္ေစ၏
အႏုပညာသည္ လူကုိ လွေအာင္ မြမ္းမံႏိုင္၏
စဥ္းစားၿပီးေျပာပါ။ လုၿပီးမေျပာပါနဲ႔။ လြဲမွားမႈကင္းသည္။
ၾကည့္ၿပီးေလွ်ာက္ပါ။ နေမာ္နမဲ့ မေလွ်ာက္ပါနဲ႔။ ေခ်ာ္လဲက်တတ္သည္။
လူခ်င္းသင့္ျမတ္လွ်င္ အရာကိစၥတုိင္း အဆင္ေျပ၏
အိမ္တြင္းသင့္ျမတ္လွ်င္ အိမ္သားအားလံုး က်န္းမာ၏
ေတြးတ၍ မရေသာ ကိစၥမ်ားကုိ စဥ္းစားလွ်င္ စိတ္ကူးယဥ္သည္မည္၏
လုပ္၍ မရေသာ အလုပ္ကုိ ဇြတ္လုပ္လွ်င္ ထံုသည္မည္၏
သိကၡာမဲ့ေသာ အထက္လူေနာက္ လုိက္ျခင္းထက္ မကၽြမ္းက်င္ေသာ လူေနာက္လိုက္ျခင္းက
ပုိေကာင္းေသး၏
မ႐ုိးေျဖာင့္ေသာ ၀မ္းေက်ာင္းမႈျပဳျခင္းထက္ ဆင္းရဲစြာ ဘ၀ကုိ ေက်ာင္းရျခင္းက စိတ္ခ်မ္းသား၏
သူမ်ားကုိ မွီခုိရျခင္းသည္ စြမ္းရည္ အညံ့ဖ်င္းဆံုး။
သားကြဲ မယားကြဲေနရျခင္းသည္ စိတ္အဆင္းရဲဆံုး။
သိကၡာကုိ ေရာင္းစားလုိက္ရျခင္းသည္ ရွက္စရာအေကာင္းဆံုး။
ေသသည္အထိ ေယာင္နနျဖစ္ေနရျခင္းသည္ ၀မ္းနည္းစရာအေကာင္းဆံုး။
ေလေပးေျဖာင့္လွ်င္ အခြန္းတစ္ေထာင္ေျပာေသာ္လည္း မမ်ားပါ။
အျမင္ မတူေသာ္ တစ္ခြန္းေျပာေသာ္ မ်ားသည္ထင္။
စကား အေျပာမွားလွ်င္ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ရ။
အမွားလုပ္မိလွ်င္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ၀မ္းနည္းရ။
ကူညီမွားလွ်င္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္ႏွာျပလုိ႔မရ။
လူကုိ မွားယံုမိၿပီး ကူညီဖုိ႔ ေျပာမိလွ်င္ တစ္သက္လံုးေနာင္တရ။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေလးနဲ႔ အဆံုးသတ္ပါ့မယ္။ ကဗ်ာေလးက
နိဂံုးခ်ဳပ္ကဗ်ာ
နာမ္႐ုပ္န႔ဲ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့
အခ်န္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့
မရွိသင့္ပဲ ရွိေနတာက “ေဒါသ”
ရွိသင့္ေနတာထက္ ပုိရွိေနတာက “ေလာဘ”
မရွိသလုိလုိ ရွိေနတာက “ေမာဟ”
အခန္းေဘာင္ကို ထြင္းထုထားတာက “အတၱ”
အခန္းၿပိဳက်လုိ႔ ယုိစီးလာတာက “ေသာက၊ ပရိေဒ၀”
ၿပီးေတာ့. . .
အကုန္လံုး စု႐ံုးပြက္ထ
အခန္းတစ္ခုလံုးေၾကမြ၊ ကြဲလွ်၊ အံုႂကြ
မလွမပ၊ သဘာ၀က်က်
အဆံုးသတ္သြားတာက “မရဏ”။
ဂုိဂုိ (ေဆးတကၠသုိလ္)
ဒီေန႔ ဖတ္မိတဲ့စာအုပ္ထဲက ေမာင္ေမာင္လႈိင္ရဲ႕ စာေတြပါ။ ကဗ်ာကေတာ့ ဂုိဂုိရဲ႕ ကဗ်ာ။
No comments:
Post a Comment