တိေလာကဟုဆုံးမစာ

၁။ တိေလာကဟု၊ မရႏွိဳင္းတူ၊ ဘက္မၿပဴသည့္၊ သံုးဆူရတနာ၊ မာတာပိတ၊ ဆရာစသား၊ အရွင္မ်ားကို၊ ၿပစ္မွားမဆို၊ ရိုေသၾကေစ၊ သာမေဏက၊ သူငယ္စသား၊ တပည့္မ်ားတို႔၊ မွတ္သားၾကပ္ၾကပ္၊ မၿပတ္သို႔ပင္၊ ဆုံးမသင္သည္၊ ဝမ္းတြင္အၿမဲသြတ္။

၂။ ကေရာက္ကရက္၊ က်က္က်က္ေပ်ာက္ေပ်ာက္၊ စားေသာက္အိပ္ေန၊ မရွိေစႏွင့္၊ ေသေသသပ္သပ္၊ စိတ္ယူစြဲမွတ္။

၃။ ဆရာသမား၊ မိဘမ်ားကို၊ နိုးၾကားမၿပတ္၊ မ်က္သစ္တံပူ၊ လုံ႔လကူသည္၊ ယူ၍မၿပတ္၊ ေန႔တိုင္းကပ္။

၄။ ဘုရားေၿခရင္း၊ ေက်ာင္းသင္းတြင္၊ ၿမက္သစ္ပင္ကို၊ ၿမင္လွ်င္မဖြယ္၊ မတင့္တယ္ေသာ္၊ လယ္၍မၿပတ္၊ တံၿမက္ခတ္။

၅။ သံုးေဆာင္ေရႏွင့္၊ ေသာက္ေရအိုးတြင္၊ ေရနည္းၿမင္ေသာ္၊ ေခၚငင္ညီညြတ္၊ သြား၍ခပ္။

၆။ ရိုင္းစိုင္းနီးကပ္၊ မကိုင္းညြတ္ဘဲ၊ မတ္တတ္ထိုး၍၊ မသြားႏွင့္။

၇။ စားဖြယ္စားရာ၊ ကပ္ေသာခါလည္း၊ ခ်ဥ္းလာနီးေစ၊ ေၿခစံုေန၍၊ ရိုေသကိုင္းညြတ္၊ ခ်ဥ္း၍ကပ္။

၈။ ဘုန္းေပးဆိုတမ္း၊ ရဟန္းတို႔အား၊ စားမည္လားဟု၊ စကားသည့္ႏွယ္၊ မေမးႏွင့္။

၉။ မိဦးဘဦး၊ ဆရာဦးကို၊ ခူး၍အလ်င္၊ မစားႏွင့္။

၁၀။ မိဘဆရာ၊ ထားသည့္ဟာကို၊ မ်က္ႏွာကြယ္လ်ွင္၊ မယူငင္ႏွင့္၊ လိုခ်င္ေသာအား၊ စားခ်င္ၿငားက၊ ဝပ္တြားခယ၊ ေတာင္းပန္ၾက။

သွ်င္မဟာသီလဝံသ
ၿမန္မာ (၈၁၅-၈၈၀)